من اثیری

تمام قامتش تار لرزانی بود که به نسیمی ، طوفان اش می زد و به نوازشی ، نالان می نواخت

نور ضعیفی که گاه بر قامتش می تابید ، ساقه ای تهی را روشن می کرد که حجم خالی اش با همه کوچکی پر نا شدنی بود

عطش تمام خلقت در آن نازک پیکر سوزانده بود

دار و ندارش را

...

.

.

.

سبا ل م